Bu hayat yolculuğu bana çok ağır gelmeye başladı. Bundan 1 küsur yıl önce ilk gerçek girişimimi denedim, 3 gün bilincim kapandı. Nasıl olduysa kurtuldum, kurtulmak istemedim. Tekrar cesaret edemiyorum ama böyle de yaşayamıyorum. Tedavi görüyorum, ilaç tedavim de var, terapi de görüyorum. (Terapiyi fazla sık görmüyorum, bir işe yaramıyor. Seansına 800 TL verip de en iyisine gidecek kadar da maddi durumum yok) Bir kere yaşadığımı hissetmiyorum, bu hem mecazen, hem de gerçek anlamda. Tuhaf bir hastalığım var, bazen kendimi sürekli rüyada hissediyorum. Bilincim yerinde gerçi ama sanki rüyayı kontrol edebildiğiniz durumlarda olduğunuz gibi. Bunun için en ağır anti psikotik ilaca başlamak istiyorum ama yan etkileri çok fazla. (Leponex) Paranoid düşüncelerim var, eskisine nazaran daha iyi ama yine de tekliyor arada. OKB biraz biraz var ama çok değil. OKB ilk gerçek hastalığım, bir zamanlar alabildiğine kötü etkilenmiştim. Savaştım. Görece bastırdım ama diğer hastalıklar da nüksetti. Savaşmaya kuvvetim de kalmadı. Dengesizim, çok dengesizim. Bağırıp çağırasım geliyor, çok çabuk sinirleniyorum. Kendime hakim olmaya çalışıyorum. Freni tutmayan kamyon gibiyim. Her türlü tedaviyi denedik. Akıl hastanesine 2 ay yattım. (6 defadan) Elektrokonvülsif Terapi gördüm. Konuşarak yapılan her terapi çeşidini denedik. Başka yollar da denedik. Geriye 1-2 yol kaldı veya kalmadı. Artık istemiyorum, yaşamak istemiyorum. Bu yük bana çok fazla. İnançsızım, bu konuda tartışmayacağım. O yüzden dini bir şey yazmayın, lütfen.
Not: Sevmek gibi bir hakkımın olmadığını düşünüyorum. Kimden hoşlandıysam, kimi sevdiysem hep başkalarına gittiler. Konuşmaya çalıştıklarım oldu, istemediler. Niye istesinler ki? Sonuçta ben hatalı üretimim, öyle değil mi? İçimde alabildiğine büyük bir kin var ve kusmadan önce fişimi çekmeliyim.
Çoğu insan hayatı monoton yaşiyor bahsettigin şeyleri yaşıyorlar ama senin kadar yoğun degil.İntihar etmeyi düşünmüş biri olarak diyorum ki daha görmedigin bu güzellikler varken pes etme, hayatı sevmesende keyfini çıkarmaya bak anı yaşamaya çalış yeri geliyor senin için hayatının en kötü günü yeri, geliyor biriyle tanisiyorsun veya garip bir śeye rastlıyorsun , ama intihar etsen bunları hiçbir şekilde farkedemeyeceksin ve ebediyen karanlığa bürüneceksin ve o karanlığı kimse bilmiyor ilerisi olacakmi olmucakmi ama ya gidip orda burdakinden fazla acı cekersen bilmediğin bı acı yerine burda bildiğin acıya katlanmak bence her zaman daha iyidir umarım vazgecersin tüm temennim 🙂