Hayat çok garip ya.Kendi hikayelerimizi yazıyoruz.Kimimizin kalemi kırılıyor yazarken,kimisine sayfalar yetmiyor.Kendi kağıtlarımıza karaladığımızı zannederken başkalarınınkini de çizdiğimizi görüyoruz.Bazen bizimki karalanıyor,emeklerimiz boşa gidiyor.Gözyaşlarıyla temizleyip,devam ediyoruz.Korkuyoruz aynı şeylerin olmasından.Geçmişin tekrarı korkusundan,geleceğe kaygıyla bakar olmuşuz.Şimdi dışındaki her şeyi yaşar olmuşuz.Geçmiş belki de o yüzden tekrar ediyordur?Ya da hayat bir çember ve biz sadece dönüp duruyoruz.Bazı şeylere ben anlam yüklüyorumdur ya da fazla.Boş yaptığımı düşünüyor olabilirsiniz buraya kadar okuduysanız.Espri yaparak hayat katlanılır hale gelmiyor.Sadece kendimizi kandırarak gülüyoruz.Somurtmak istiyorum sadece kameralara karşı.Gülen yüzüm kimin umrunda oldu ki?Yüz kaslarımın yukarı kasılmasıyla ikna olmadınız mı zaten?Sadece uzaklaşmak istiyorum aniden.Çok uzaklara.Kulağa başta harika geliyor,ta ki zihnimde düşüncelerim birbirini kovalarkenki yalnızlığımı ve üzüntümü sadece tek başıma tekrara sonsuz döngüye bağlayacağımı fark edene kadar.Çember gibi.Farklı bir hikaye yazmak istemiştim ya.En güzellerinden.Süslü kelimeler,harika insanlar,kederli ama hep iyi bir kahraman.Aynı çizgi filmlerdeki gibi.Pes etmediği sürece güzel şeyler olması gereken.Yıkılan değil,her rüzgar estiğinde parçalanan.İyi insanlar olsun istemiştim,kötü karakterler değil.Etrafımda ama onlar çember olmuş içlerinden gülüyorlar bana.Yarın kendimi bilmediğim sokaklara atmayı planlıyorum.Belki oralarda da çember çizerim,bilemem.İtiraf sayfasında bir şeyler paylaşmanın çok mantıksız olduğunu düşünüyordum şahsen.Ama içini dökmek gibi çok hoş.Kimse seni dinlemese de,rastgele kelimelerini duymasa da belki biri okur umuduyla yazmak,sanki kelimelerim birine ulaşacakmış gibi kendi küçük adamdan yolladığım küçük şişeyle okyanusları aşıp…Belki biri gelmek isterse yazsın.Hah sanki gelen olurmuş gibi,şüpheli de,saçma da.Belki sadece seslenmek istemişimdir.Yankı yankı kaybolmasını izlemek ve oturmak yine aynı sandalyede..Aynı düşünceler diyemeyeceğim.Hepsi birbirini katletmekte çünkü.Ne kadar komik değil mi?Gülüyorum hep ya.Çok komik çünkü ne yapabilirim ki?Ve yıkılıyor hikayemde inşa ettiğim binalar,eziliyor her gün suladığım çiçekler,taşınıyor her gün güler yüzle selamlaştığım komşular.Ve sadece izliyorum.Mecalim kalmamış,öyle bir bıkkınlık salıvermişlik,vazgeçiş mi desem?Bilemedim ki..Belki içinizden boş edebiyatı diyeceksiniz.Belki de haklısınızdır…Bilmiyorum.