YTÜ'nün öğrenci Insta hesabı: @ytukampuscom
hemen hayat hikayemi özet geçiyorum: ilk birisi oldu, kalbimi kırdı, korktum kendimi açmayı bıraktım, yüzeysel insanlar geldi geçti, büyüdüm yeter böyle olmaz dedim, korkulacak bir şey yok yine olursa yine atlatırım dedim, kendimi tekrar açtım, yine üzüldüm ama bu sefer kolay atlattım, kendimi açmaya devam ettim ama her seferinde üzüldüm. Sonuncusu yakın zamanda oldu, yine yeterince tanıyamamışım dedim, dümdüz kazıklandım. Size sorum şudur: Değer mi gerçekten? Kendimi açmaya ve insanlara güvenmeye değer mi? Sağlıklı huzurlu uzun bir ilişki için bu kadar kalp kırıklığı ve efor harcamak mantıklı mı? Şu noktada kendimi tamamen kapatıp eski halime dönmek daha kolay daha mantıklı geliyor. Sağlıklı ciddi ilişki bir hayalden mi ibaret arkadaşlar? Bunları yazarken duygusal veya dengesiz bir durumda değilim sadece gerçekten karar vermekte zorlanıyorum, neye daha çok değer verdiğime karar veremiyorum. Uğruna çabaladığım şeyin gerçek olup olmadığına karar vermekte zorlanıyorum. Kafam karıştı çok, sizin deneyiminiz nedir?