YTÜ'nün öğrenci Twitter hesabı: @ytukampuscom
lisenin hatta ortaokulun başından beri hep tanışıp konuştuğum kızlara karşı nazik, anlayışlı ve yardımsever bir tavır takındım, fakat sanırım onların istediği farklıydı. lisede sevdiğim bir kız vardı o dönem okul birincisi olmuştu ve uzun zamandır da hem dertlestiğim hem de gülüp eğlendiğim bir arkadaşımdı. bizi bir arada görenler de sürekli bizi birbirimize yakıştırırlardı. en son bir gün ondan hoşlandığımı itiraf ettim ve beraber olmamızın ikimiz için de mantıklı ve sağlıklı bir karar olduğunu düşündüğümü söylemiştim. teşekkür edip reddetti çok üzülmüştüm ama tabi zorla güzellik olmaz ama sorun bu değil. bir iki ay sonra üst sınıflardan serseri ve keko tipli birine vurulmuştu, çocuk resmen okulun kabadayısıydı çevreye gram faydası olmayan ona buna laf atan sürekli küfreden fazla rahat bi tipti. bense kıza bakmaya bile kıyamayan o üzülmesin diye bazı konularda suçunu bile üstlenen biriydim. olur da kafaya takar, kendini yıpratır diye sinirlendiği günlerde onunla şakalaşıp moralini yerine getirmeyi kendime vazife biçmiştim. karşımdaki benleyken mutlu olsun ona dünyayı pozitif açılardan bakması için kendimi sürekli geliştiren derslerde de okulda dereceye girecek kadar başarılı biriyken sokakta görsem yolumu değiştireceğim biriyle olması ağrıma gidiyordu. uzun zaman boyunca da umudumu kestim insanların doğru kişiyi bulma arayışının tamamen yalan olduğunu düşündüm. sonrasında uzun bir süre konuştuğum kız da olmadı ve hala birine nasıl yaklaşmam gerektiği konusunda kararsızım. bu benim deneyimim fakat arkadaşlarıma veya dışarı baktığım zaman da bu tiplerin bu konularda daha başarılı olduğunu görüyorum. peki neden böyle? neden ben kendimi iyi bir konumda görmek için uğraşıp didinip çalışıp dururken bu insanların tercihleri bu yönde hep?