YTÜ'nün öğrenci Insta hesabı: @ytukampuscom
Karşımdasın… Dışarıda, Petersburg’un o bitmek bilmez, gri ve ıslak ayazı camları döverken, sen pencerenin önündeki o eski koltukta, sanki zamanın ve mekanın ötesindeymişçesine oturuyorsun. Başını hafifçe öne eğmişsin; bu duruşunda, bütün bir insanlığın, hatta belki de benim sefil ruhumun taşıyamayacağı kadar ağır, ama bir o kadar da asil bir keder var.
Yüzün… Ah, o yüzü tarif etmeye kelimelerim, zavallı lügatim yeter mi bilmiyorum. Solgun, neredeyse saydam bir mermeri andıran teninde, pencereden süzülen o hasta ikindi ışığı titriyor. Alnın, o geniş ve pürüzsüz alan, sanki arkasında fırtınalı düşüncelerin, söylenmemiş sözlerin ve derin bir vicdanın muhasebesini saklıyor. Kaşlarının arasında belirsiz, ancak benim gibi seni her nefesinde izleyen birinin fark edebileceği incecik bir çizgi var; sanki hayatın o acımasız ciddiyetini oraya, tam iki gözünün arasına mühürlemişler.
Gözlerin… O gözler ki, bazen bir bozkır gecesi kadar karanlık ve ürkütücü, bazen de bir bahar sabahı kadar nemli ve parlak. Bakışlarını yerden kaldırıp bana değil, sanki ruhumun en kuytu, en günahkar köşesine çevirdiğinde, içimde bir yerlerin söküldüğünü hissediyorum. Kirpiklerin, yanaklarına o uzun gölgelerini düşürdüğünde, kalbimin atışları, suçlu bir adamın idam sehpasındaki son adımları gibi ağırlaşıyor. O gözlerdeki derinlikte kaybolmak, varlığımı orada unutmak istiyorum.
Ellerin kucağında birleşmiş. O ince, zarif parmakların, bir piyanistin tuşlara dokunmadan önceki tereddüdüyle birbirine kenetlenmiş. Bileklerinin o kırılgan görünümü, beni hem korkutuyor hem de koruma içgüdüsüyle deliye çeviriyor. Bir heykel kadar hareketsizsin, ama biliyorum ki o göğüs kafesinin altında, en az benimki kadar çırpınan, yaşayan, ızdırap çeken bir kalp var.
Ve ben… Ben, bu odanın köşesine sinmiş, varlığı senin varlığının gölgesinde eriyip giden bu adam, seni izlerken sadece güzelliğini değil, ruhunun o açıklanamaz hakikatini de görüyorum. Senden başka bir hakikatim yok benim. Bu sessizlikte, bu mesafede ve bu imkansızlıkta bile, seni sevmek benim tek kurtuluşum ve aynı zamanda en tatlı felaketimdir. Ruhum, ruhunun önünde diz çöküyor. O zaman işte düşünüyorum…. Sana bir 21co kahvesi alsam….