İftarı yalnız yapmayı hak edenler

Sanane olm millet tek de yer toplu da ne laga luga yapıyon

garip insanlar vesselam.
Birkaç gün önce böyle bir arkadaş uzun bir yazı yazmış, sonrasında kendisine uzanan elleri geri çevirmişti. Her ne kadar böyle insanların davranışlarını kabul etmesek ve zaman zaman sinirlensek de bazen bir şey yapmadan kendi başlarına bırakmak, yapılabilecek en iyi şey olur. Üniversitenin ilk senesinde böyle bir arkadaşım vardı. Hiç kimseyle konuşmazdı. Kendi halinde efendi bir çocuk. Konuşmaz mı?! Bence değil, konuşamazdı. Uzun süre yalnız kaldı, tam da burada “kimse benimle iftar yapmıyor (davet etmiyor da olabilir)” yazan arkadaş gibi, hatta ondan bile kötü durumda… Bazen olmuyor, anasını sattığımın dünyasında bazı şeyler olmuyor. Şunu da söylemeden geçmeyeyim, “yalnızlık” sosyal medyada tasvir edildiği kadar güzel bir şey değil; güzel olmayı bırak, iğrenç bir şey. Bu malların kasettiği gavurun “solitude” (gönüllü yalnızlık), bizim bahsettiğimiz ise loneliness (terk edilmiş yalnızlık). Adamın cebinde parası var, ekonomik krizin canımızı aldığı bu dönemde bunun cebinde her zaman en az 1500$ olurdu, ama işte lanet olası yalnızlık öyle bir şey ki; yemekhande yemek yer, yurduna giderdi. Yurttan okula, okuldan yurda. İçki, kumar, alkol, vs. hiçbir şey yok. Siz sanıyor musunuz bu adamlar ilgi o**spuluğu yapıyor? İstanbul gibi bir yerde, cebinde parası olduğu halde evinden dışarı çıkmayan insanlar bunlar. Hani bir söz var ya, yaşama sevinci (hevesi). Hah işte, bunların yaşama hevesi yok, ne yapacaksın ki? İlgili itirafı yazan arkadaşa ben kırgınım hatta sinirlendim. Yardım etmeye çalışıyoruz, instagram hesaplarını yazmışız ama geri dönüş yapmıyor, dahası “böyle devam edeceğim” diyor. Zor iş, abidin…