YTÜ'nün öğrenci Insta hesabı: @ytukampuscom
Merhabalar bu sene okulda son senem. Ve kendimi yoğun bir bunalım içerisinde buldum. Bir sebebi babamla tartışmalarım bir diğer sebebi ise son zamanlarda ben kendimi zorla hatırlatmadıkça kimsenin beni hatırlamadığını farkettim. İhtiyaç olmayınca kimsenin umrunda olmuyor sanırım insan. Kimse ile anlaşamıyormuş gibi hissediyorum. Ne düşüneceğimi bilememeye başladım. Sanki hayattaki amacımı yitirdim. O kadar çok karşıt görüş var ki… Artık ben ben olamıyor gibi hissediyorum. Ben olduğumda ekstra bir çaba göstermem gerekiyor sanki. En ufak hatamda her şey yüzüme vuruluyor ve bunu yapan kişiler benzer bir şekilde hata yaptığında bırakın yaptıkları hatayı kabul edip sorumluluğunu almayı aksine olayı evirip çevirip gurur duyarak millete deneyim diye satıyorlar. Ben ise birçok konuda günah keçisi ilan edildim.
Cidden birbirimizin gözünü boyamak zorunda mıyız?
Artık kimseyi yaptıklarımla tatmin edemediğimi düşünmeye başladım. Sevdiğim şeylerden nefret etmeye ilerlemek istediğim yolu terk etme raddesine geldim. Biliyorum kimseyi tatmin etmek zorunda değilim. İstediğim yolda ilerlemek benim sorumluluğum. Ama şu koca dünyada benimle benzer şeylere ilgi duyan benimle bir şeyler yapmaktan zevk duyacak tek bir insan yok mu? Tabii ki başka ilgileri olabilir insanların ama niye ben zamanımı ayırıp bazı şeylere emek verirken kimse bana emek vermiyor?
Sadece kalabalık içinde sürekli yalnız hissetmekten yoruldum. Konuşmaktan yoruldum. Her şeyden yoruldum.