YTÜ Yemekhane Menüsü: ytukampus.com/yemek
Sınıfın içinde birbiri ardına konuşmalar, sinsi kuyu kazmalar, dedikodular ve en kötüsü de sahte gülüşlerin arkasına saklanan kibirli bakışlar var. Bunları yaşayan biri olarak söyleyebilirim ki, en çok da iki kişi bu ortamın mimarı gibi davranıyor. Kendilerini sınıfın merkezine koymuş, her şeyi en iyi bilen, en çok hak eden ve en doğru yapan kişiler olarak görüyorlar. Ama gerçek şu ki, sadece egolarının peşinden koşuyorlar.
Bu iki kişi, insanlara yakın davranıp sonra arkalarından konuşmaktan hiç çekinmiyor. Bugün yan yana güldüklerine, yarın kendi aralarında “o şöyle, bu böyle” diyerek laf atabiliyorlar. Onların yanında bir an bile kendin gibi olamıyorsun çünkü sürekli bir ölçülme, tartılma ve yargılanma havası var. Eğer onların fikirlerine katılmazsan, hemen dışlanıyorsun ya da değersizleştiriliyorsun.
En rahatsız edici olan ise, öğretmen olacak insanlardan beklediğimiz anlayış, saygı ve empati bu kişilerin davranışlarında hiç yok. Sınıf arkadaşları olarak birbirimizi yükseltmemiz, destek olmamız gerekirken, bu tür insanlar yüzünden ortam zehirli bir hâl alıyor. Gruplaşmalar artıyor, insanlar kendi kabuğuna çekiliyor ve gerçek bir öğrenme ortamı oluşamıyor.
Ben artık bu tür davranışlara karşı sessiz kalmak istemiyorum. Çünkü öğretmenlik sadece ders anlatmak değil; aynı zamanda insan olmakla, örnek olmakla ilgili. Birlikte yürüyeceğimiz bu mesleki yolun başında, birbirimizin kuyusunu kazmak değil, sırtını kollamak gerektiğine inanıyorum.