Bu yalnızlık katlanılmaz hale geldi. İşin garip tarafı insanlarla dışarı çıkayım da günümü gün edeyim kafasında değilim. İnsanlarla iletişim kurmayı içten içe istemiyorum aslında, bu çok garip, anlayamadığım ölçüde garip. Garip çünkü derin bir sosyallik ihtiyacı hissediyorum, çelişiyorlar. Sorsan insanlarla dolaşayım, gezeyim derdim hiç yok ama bir yandan yalnızlık katlanılmaz hale geliyor. Telefon rehberimde çeşitli kişilerle mecburen iletişim halinde olmam için kişi sayısı biraz arttı ama sorsan WhatsApp’ta ayda 20 mesaj atmıyorumdur. Zaten normal mesajda 1000 hakkım olmasına rağmen en fazla 1 adet gidiyor. İnsanın iletişim kurması gereken bir varlık olduğunu daha iyi anlıyorum ama bunun için kendim bir şey yapmıyorum ki, yapamıyorum. Bir süredir Facebook sahibiyim, 4 arkadaşım var. Yazdığım sayfalardaki paylaşımlarımdan etkilenen insanlar ekliyor ama tanımıyorum ki, onaylamak için ortada bir neden yok. Tanıdığım insanlar aslında az değil ama sanırsam deli olduğumu biliyorlar, bu yüzden de eklemek istemiyorlar. Ben de ekleyemiyorum, çünkü onaylamayacaklarını biliyorum. Sayılara takılı kalmamak lazım aslında ama çok zor bir yaşantım var. İnsanlar beni sevmiyor, bunu hissedebiliyorum. Haklı yanları var, yapmadığım şey kalmadı bazı sitelerde. Lakin sevilmediğini bilmek çok ağır bir yük. Acısız ölüm butonu olsa da bassam be dünya. Düzelemeyeceğimi bilmek de çok koyuyor, düzelebilirim aslında ama istemiyorum. Gerçekten isteseydim bugüne kadar böyle kalmazdım. Sadece ihtiyaç duyuyorum.