YTÜ'nün öğrenci Twitter hesabı: @ytukampuscom
19 yaşında bir kızım. Daha önce kimseye aşık olmadım. Hoşlandığım oldu ve bir iki ay çıktığım da oldu ama ben gerçek anlamıyla kimseye aşık olmadım. Ben artık sevgi istiyorum. Fakat bu sevgiyi almak değil, ben asıl birine bu sevgiyi vermek istiyorum. Bir kişiye aşık olup onun her ihtiyacı olduğunda yanında olmak, onun her anını güzelleştirmek istiyorum. Onunla göz göze geldiğimde kalbim deli gibi atsın istiyorum. Ben birinin bana aşık olmasını değil, benim ona aşık olmamı istiyorum. Bu duyguyu nasıl anlatabilirim bilmiyorum ama kalbim bu düşünce ne zaman aklıma gelse bir özlemle sızlıyor ve bana muhteşem bir ışık kaynağı oluyor. Sanki hiç sahip olmadığım bu duyguyu özlüyormuşum gibi hissediyorum ama bir sorun var, bu devirde sevgiyi hak edecek insan çok az var ve sizin karşınıza çıkma ihtimali var mı? 18-22 yaş arası insanların eski sevgililerini bu denli unutamıyor oluşu çok komik. Kaç yıllık eşinden boşanıp hayatına kaldığı yerden devam eden insanlara bir bakıp bir de bu nesile bakınca içimdeki bu ışıkta sönmek istiyor. Belkide gönlüme kimseyi alamamış olmamın asıl sebebi budur. Bazı kişiler bu dönemde çıkılacak insan yok diye ağlaşıp durur ama bu insanlara sormak gerekir; siz yeni kişileri hayatınıza almayı becerebiliyor musunuz? Umarım kader, benim gibi daha kötü deneyimlerden etkilenmemiş kişileri doğru insanlar ile karşılaştırır. Sevilmeyi hak etmeyen kişilerin de kendi zehirlerinde boğulmaya devam etmeleri dileğiyle…