Mental Boşluk

Bunun sebebi seratonin hormonlarinin azalmış olması olabilir ne kadar süredir devam ediyor bilmiyorum ama bir psikiyatristle gorussen iyi olur çünkü yaşadığın şey depresyon gibi duruyor

ben de böyleyim iki farkla: işe gitmiyorum arkadaşım da yok

Eskiden olsa maneviyat eksik derdim ama kutsal kitapları okuduktan sonra maneviyata din adı altında bakmamaya başladım. Panendeizm isimli inancı araştırmanı tavsiye ederim. Bu inançta din yok ama tasavvuf, ruh gibi konulara tam açıklama getiriyor. Ne yazık ki Türkiye’de pek bilinen bir akım değil, yabancı dilin varsa araştırma yapabilirsin.

Ben de aynı durum var keşke okulda böyle olan insanlar için grup terapisi yapsalar

Ben de hemen hemen aynı şeyleri hissediyorum. Konuşmak istersen sana ulaşabileceğim herhangi bir hesap verir misin bana?

Bunu yaşayan tek kişi olmadığıma hem sevindim hem üzüldüm

Çağımızın sorunu bu herhalde. Emin ol bu konuda yalnız değilsin. Elini çarptığın her 5 kişiden 3ü böyledir. İstersen tanışabiliriz fake hesap bırakırsan

Dostum bu söylediklerin bana özellikle anlam kaybı yaşadığını düşündürtüyor. Neden? Kişi normal dönemde istese de istemese de bir şeyler bekler, bu beklentinin gerçekleşeceğine dair inançla hareket eder ve sırf hareketi dolayısıyla dahi bir şeyler hisseder. Öte yandan bahsettiğiniz türden dönemlerde beklenti ortadan kalkmış gibi görünür, sanki hiçbir şeyin anlamı yoktur; olacak olan ne olursa olsun gerçek bir anlam ifade etmeyeceği için olması da olmaması da önemsizdir. Ben size yıllarca insan üzerine düşünmemin bir sonucu olarak çıkarımımı özetleyecek olursam şunu belirtmek istiyorum: “bahsettiğiniz türden dönemlerde beklenti ortadan kalkmış gibi görünür” derken “mış gibi” dememin sebebi gerçeğin bu olmamasıdır. Arzu hala içeridedir, haliyle beklenti ve anlam da oradadır; mutluluk değilse dahi acı oradadır. Ancak öyle dönemler olur, büyük acıların yahut acı ihtimallerinin üstünü öyle bir örteriz ki ruh o acıyı duymamak için tüm hissetme halini kapatır. Sonuç olarak ne isteğin ne beklentinin ne de bir hissin olmadığı bir düzlemde yürünmeye başlanır. Benim size tavsiyem şu olacak: beklediğiniz ancak kendinize sunduğunuz birtakım bahanelerle sürekli kendinize yasak kıldığını, sonunda tamamen vazgeçtiğiniz şeyler oldu mu? Ya da belki yüksek bir içgörüyle biraz da boş iş gibi algılayarak söylemek istediğiniz şeyleri sık sık söylemeden geçtiğiniz oldu mu? Bir acıyı gideremeyerek birsüre sürekli duyup da kendinizi acı çekmemek için şartladığınız oldu mu? Bu sorulardan herhangi birinin cevabı dahi evet olsa o meselenin üzerine gitmeniz gerektiğini düşünüyorum. Bir de şu anki durumda “neden mutlu olamıyorum” düşüncesini bir kenara bırakın. “Yaşıyorum, bir şey beklemiyorum” deyin. Hani eğer içinizde hiçbir şeye karşı beklenti kalmamışsa bir süre için mutluluğu da beklemeden yaşayın. Zihin sonunda kendi kendini başka bir yola sürüp anlam yaratmanın bir yolunu bulur genellikle.

Peki bu hissin nedeni ne hocam? Onu bulmak lazım önce, ne yazık ki sebebi bilinmeyen sorunun çözümü olmuyor.

Bende de aynı durum mevcut iş ortamında sosyal ortamlarda şakalar komiklikler güzel sohbetler ve muhabbetler ama tek başıma kaldığımda beynime milyonlarca düşünce hücum ediyor, suratım düşüyor, enerjim çekiliyor. Mutsuzluklarım, geçmişim, kaybettiklerim, pişmanlıklarım, geleceğe yönelik kaygılarım, başaramadıklarım, dikiş tutturamadığım aşk meseleleri vs. Susmuyorlar, susturamıyorum. Sizin dediğiniz gibi boşluğa bakarak kilometrelerce yürüdüğüm zamanlarda oldu belki bir nebze olsun geçer diye geçmiyor. Ne yaparsam yapayım yok olmuyorlar çekip gitmiyorlar. Sırf bu yüzden kendimle baş başa kalmak istemiyorum.