20 yaşındayım. Birçok arkadaşım var ama şöyle sağlamından neredeyse yok. Hani o kötü anınızda yanınızda olan, size motivasyon konuşmaları yapan… heh işte ondan yok 🙂 En azından ben öyle hissediyorum. İnsanlar kendi benliğine o kadar kaptırmış ki etrafını görmez olmuş. Üzülüyordum eskiden, fakat şimdi tebessüm etmekle yetiniyorum. Beni kimse merak etmiyor. Herkes bir şeylerini bana anlatıyor, ben dinliyorum ama sıra bana gelince “haaaa anladım, boşver kanka ya, vs vs” oluyor. Sizde böyle sorunlar yaşıyor musunuz ? Sizde bu yalnızlıktan sıkılıp aynı zaman onun içinde huzur buluyor musunuz ?