• Beyler bayanlar bu gece maziyi biraz daha deştim, takıldığım forumlarda yazdığım eski konulara baktım. Ne kadar rezil bir hayatım olduğunu gördüm ve daha da önemlisi hiçbir şeyi değiştiremediğimi fark ettim. Belki daha öncesine nazaran daha bilgiliyimdir, hayata karşı farkındalığım daha fazladır ama hayatımda gerçek anlamda değişen bir şey yok. 25 yaşımı dolduralı 3 ay oluyor ve üniversiteye başladığımdan bu yana geçen 7 yıl, 3 küsür ayda hayatımı özellikle mahvettiğimi fark ettim. Düzelmeyecek yaralarım var. Buraya bunu yazmak çok yanlış ama zaten buradan kimseyle görüşeceğim yok, yazayım. Bende Atipik Affektif Bozukluk, Derealizasyon, Paranoya, OKB gibi bazı hastalıklar var. Bunları eskisi kadar sık yaşamıyorum veya artık gündelik hayatımı fazla etkilemiyor ama etkilediği zamanlar var ki, bunlar pik yaptığı zamanlarda ne yazık ki akıl hastanesine yattım. Hem de 1-2 defa da değil, toplamda 59 gün yattım. Kendi isteğimle yattığım oldu, özelde psikiyatr kontrolünde yattığım oldu ve daha da önemlisi açılan dava nedeniyle yattığım oldu. Son yatışımdan bu yana uzun zamanlar geçmiş de olsa, bu yaşadıklarım o kadar berbat şeylerdi ki, o kadar berbat durumda insanlar gördüm ve o kadar azılı suçlar işlemiş insanlar gördüm ki, arkadaş benim psikoloji bir daha toparlanamadı. Sırf bu yüzden arkadaşım yok. Kendime yediremediğim, kendimi bir pislik gibi bildiğim için kız arkadaşı çoktan geçtim, okulda arkadaşım yok. Varsa da menfaat ilişkisi. Okulu geçtim, normal hayatta da arkadaşım yok. Birisi kafayı kızla bozmuş, birisinin durumu benden farksız, sadece adı yok yaşadıklarının. Onlarla da doğru düzgün konuşamıyorum ki. Neyse ne demiştim, beyler akıl sağlığınızın kıymetini bilin. İnsanlarla iletişimim zaten pek yoktu, bu yaşadıklarımı unutamadığım ve bir kenara bırakamadığım için de artık sosyal yaşamım da yok. Gerçekten berbat bir hayat yaşıyorum, salak salak dertlere takılmayın. Beni de sinir etmeyin.