Buraya son kez itiraf yazacağım bu sefer farklı konuda ama.
Dün Konserde içimden geçen herkesle karşılaştım konuştum bir tek onu göremedim.Şarkılar çaldıkça aklıma o geldi.Biliyorum çok zıt karakterleriz aslında ama çok güzel de olabiliriz.
Okuldaki son zamanlarım ve sürekli bir arada olduğum birine dokunamamak beni mahvediyor.Konuşsam hiç yalnız değil,arkadaşlarım “ona güvenme gıcığın teki diyorlar”.İçim kavruluyor resmen.Madem hiçbir şey olmayacak en azından içimdekileri dökmek istedim.Belki kimse görmeyecek,bakmayacak hatta
o bile kendini anlamayacak ama beni anlayan insanlar olacağından eminim.
Hepinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum,umarım hiç biriniz bu duruma düşmezsiniz.
Kendinize iyi bakın.
Olmayacaksa neden olur gibi oldu
olmayacaksa neden olur gibi oluyor biliyor musun? benim de başıma geldi. daha iyisini yaşayacağın için. en azından ben öyle olduğuna inanmak istiyorum. benim de içim yanıyor her gün aklıma geliyor ağlıyorum iki üç ay geçmesine rağmen. olacaktı olmadı benim de. yapabileceğim her şeyi yaptım diyebiliyorum en azından. bu da büyük bir şey bence. ben oldurmak için uğraştım. aşk tenis gibi bişey bi senin emeğinle bir onun emeğiyle yürüyor. onun da senin gibi hisleri olsaydı ilerlerdi. güzel şeyler yaşanırdı ancak hissetmiyor demekki. biraz ağlamalı biraz önüne bakmalı biraz gülmeli. ve en önemlisi zaman geçmesine izin vermeli. zaman her şeyi iyileştirir. özellikle de en geçmeyecek dediklerimizi. ve bu bence olayın en iyi kısmı olabilir. kendine yüklenmemeye çalış, acıklı şarkılar dinleme. tek önerebildiğim şeyler bunlar 🙂