etrafım insan dolu, arkadaşlarım var, çalışınca başarılı olabiliyorum, hayatta güzel şeyler yapmaya çalışıyorum ancak gelin görün ki onca insanın içinde yapalnız hissediyorum. gerçekten sevildiğimi hiç hissetmiyorum, istendiğimi göremiyorum. Daimi bir ilgi açlığım var ve kimsenin beni anlamadığını yapayalnız kalakaldığımı düşünüyorum 🙁 o kadar insan varken bile bir kahveye gidecek benimle gezecek arkadaşım yok, insanlardan isteyemiyorum ya da beni anlamadıklarını düşündüğüm için bana yük gibi geliyor da olabilirler belki o yüzden istemiyorumdur onlarla dışarı çıkıp bir şeyler yapmak. Psikolojim iyi değil ben de farkındayım, böyle olmaması gerekiyor ancak sorunlarım üstüne düşünüp bir yol bulmaya çalıştığımda sanki daha da çok batıyor gibiyim. benim gibi hisseden ya da bana önerisi olan var mı ?
onca insanın içinde çokça yalnızım
İtirafçı Nicki: hassashanfendi
9 Haz 2022 | Fikir Verin | 39 |
Puan:
İtirafa Yorum Yap:
Ruh eşim.
aynı şekilde hissediyorum uzun zamandır terapi almanı öneririm kısa vadede işe yaramıyor ama bi nebze yardımcı oluyor. kahveye gidecek arkadaşın olurum bu arada hepimizin samimi arkadaşlara ihtiyacı var
beni anlatmışsın resmen…
Kişisel ağlama dinlenir, detaylar için ig bırakabilirsin.
Hassas hanımefendi ben de senin erkek versiyonunum işin hatta işimiz çok zor
Hepimiz senin gibiyiz aslında dışımız kalabalık olsa da içimiz hep yalnız. Bu noktada iş başa düşüyor işte kendi kendini sevmeyi öğrenmek zorundasın yoksa seni kimse sevmiyor annen bile seni bir yere kadar sever bu yüzden sevilmek istiyorsan önce kendini sevmeyi öğren. Bunu yapabilirsen ufak sevgi eksikliklerini zaten dışarısı karşılar ve haliyle tastamam biri olursun.
Sevgiler 🙂
hepinize teşekkür ediyorum, evet herkes bir nebze böyle hissediyor bazen buraya da yazıyorum birkaç tane anlayan çıkıyor en azından iyi hissediyorum, kendimizi nasıl sevebiliriz o konu biraz karışık kendimi sevmeyi bilmiyorum, sevmeye çalışıyorum ama hiç almadığın bir şeyi nasıl verirsin bilmiyorum.
Kendini sevmek aslında yalnız başına kaldığında mutlu olabilmeyi bilmek ile alakalı, tek başına müzik dinlemek, şarkı söylemek, film izlemek, kafeye gitmek, seyehat etmek, kendin ile konuşmak ve tartışmak. Kısaca kendini en yakın arkadaşın olarak gör tabi benim gibi sınırları aşma yoksa deli damgası yersin 🙂
Doğayı sev ağaçları, kuşları ilgini çeken neyse onu. Tarihi yapılar, sanat her ne senin hoşuma gidiyorsa. Sonra o sevgi alışverişleri artar ama hep aldım verdim diye düşünmemek daha iyi. Ona vakit ayır… Belli bi zaman sonra kendinin de sevildiğini göreceksin zaten.
Birebir aynı şeyleri yaşıyorum diyebilirim yoksa kayıp ikizim falan mısın? Bir yol bulursan bana da söyle çünkü ben de bilmiyorum
Sana ve tüm bu duyguları yaşayanlara diyebileceğim şey: Kendinizi dinlemeniz, istediklerim neler, neleri severim, sürekli kaygıda mıyım, insanlara verdiğim değer ne, insanların dediklerine çok takılıyor muyum, ne kadar samimiyim, düşündüklerimi hislerimi karşı tarafa iletebiliyor muyum?… Bu ve daha çok soruyu kendine sorup ilk önce içini çözmeni ve sonra akışa bırakıp kendin olmanı öneririm. Kendi özelliklerin ve benliğinle yalnızlığı aşacağına inanıyorum 🙂
Yalnız hissetmenin sebebi belki de içinde çok şey yaşamandır. Yaşadıkların seni insanlara tamamen inanma ve güvenme konusunda geri itiyor olabilir. Büyük ihtimal canlı bir kişiliksin ancak yaptıklarına çok takıldığından veya akışa bırakmadığından anı kaçırıyor olabilirsin. Çok sevildiğini düşünen etrafı insanlarla dolu olan ve bir zamanlar yaşadığın hisleri yaşayan biri olarak diyeceğim şey bence daha çok içinden geldiği gibi davran ve sana bağ olan zincirlerini kır. Hassas kalpliler çok düşünürler çok irdelerler. Kendini eleştirmeyi ve yalnız olduğunu düşünmeyi bıraktığın an insanların arasına daha çok karışabilir ve aradığın samimiyeti bulabilirsin. Az, öz sağlam arkadaşlıklar edinmek bence sana daha dolu dolu hissettirir ve sevgiye olan açlığını da doldurur. Ayrıca içindekileri dökmek için şiir yazmanı veya günlük tutmanı öneririm.Böylece ne hissettiğini daha net görebilir ve eksik gördüğün yanlarını düzeltebilirsin. Yalnız değilsin sadece yalnızlık hissine kapılabilen derinlikte birisin ve biriciksin 🙂 Gücünü hissetmeni ve zaman içinde huzurla dalgalanmanı dilerim.
yazdıkların çook hoşuma gitti 🙂 sen de şiir mi yazıyorsun? ben şiir yazıyorum. gerçekten beni anladığını hissettim ve mutlu oldum teşekkür ederim 🙂 dediklerini yapmaya çalışacağım, insanın halinden anca yaşadıklarına benzer şeyler yaşayanlar anlayabiliyor ve yorumlayabiliyorlar. belki de benim yanım ondan böyle ‘boş’ insanlarla doludur.
Evet yazıyorum ve bence şiir yazan insanlar yaprağın yeşilindeki inceliği bile içlerinde hissettiklerinden zihinleri ve kalbi hep düşünce ve duygularla çevrilidir. Sevindim anlaşıldığını hissetmene 🙂 Dediğin gibi sana boş gelen insanlar yerine sana iyi gelen insanlarla vakit geçirmen seni de iyileştirecektir ki anlıyorum zihin yapını ve derinliğini insanlar anlamak istemiyor veya anlayınca uzaklaşıyor olabilirler çünkü herkes aynu derinlikte yaşamıyor. İnsan doğası değişik 🙂 Başaracağına ve özünden insanları bulacağına inanıyorum bir de insanlara farklı pencereden bakmak da iyi olabilir. Bize göre olmayan kişiler de bile hoş özellikler keşfedebiliriz biraz da insanlardaki ince yanları gözlemlemek ve sevebilmek de kendini sevebilmene yardımcı olabilir diye düşünüyorum
yazdıklarını okurken gözlerim doldu 😉 istersen instagramını bırak fake olabilir. tüm bunların dışında seninle arkadaş olabilmeyi çok isterim
Fake hesabım yok 🙂 O yüzden twitter hesabımı vereyim @Skybluepepper5
Yazdıkların geçekten çok doğru ayrıntılara çok takılıp anı kaçırıyoruz yada düşüncelerde kaybolup kafamızda çok fazla kurguluyoruz. Bu kadar düşünmeyip istediğimiz gibi davrandığımızda çevremizdekiler ne der diye düşünmeyi bıraktığımızda çok rahatlıyoruz ve az ama daha samimi bir çevremiz oluyor. Olmasa bile tek takılmak çokta kötü bir şey değil. Önceden bende kendimi çok yalnız hissediyordum, kimsenin beni anlamadığını anlamayacağını düşünüyordum ama artık umursamıyorum. İstediğim gibi yaşıyorum, çevremde çok arkadaşım yok az ama öz arkadaşım var. Onlarla da sürekli görüşmüyoruz. Çoğunlukta yalnız takılırım ama yalnız olmak artık beni çok rahatsız eden bir şey değil. Hatta bu benim kendi isteğim doğrultusunda olan bir şey artık. Çünkü tek kaldığım zaman hobilerime daha fazla vakit ayırabiliyorum. En basiti önceden çok fazla kitap okurdum ama sürekli arkadaşlarla birlikte takıldığım zaman ya okumaya vakit ayıramıyordum yada bir kitap çok uzun zamana yayılıyor ve okuduğumdan bir şey anlamıyordum. Uzun zamandır tek başıma çıkar dolaşırım. Bir kafeye oturur hem kahvemi içerim hem de kitabımı okurum ve benim çok sevdiğim etkinliklerden birisidir bu. Neyse uzun uzadıya yazmışım fark etmedim ilk defa yazıyorum zaten. ‘Yalnız değilsin sadece yalnızlık hissine kapılabilen derinlikte birisin’ yazmışsın çok güzel bir tespit olmuş. Yalnızlık hissi insanı mahvediyor ama öyle hissetmeyip kendin arada bir yalnız kalmayı seçtiğin zaman o yalnız kaldığın anlar çok zevkli geçiyor
Gerçekten dediğin gibi asıl nokta insanın kendi başına da neleri yapabileceğini keşfetmesi ve bundan zevk alarak yaşayabilmesi… İnsan bir bakıma kendisinin doktorudur ve kendine uygun reçeteyi bulman için kendini daha iyi bilmen gerekir. Kendini bilme yolunda iyi bir ilerleyiş göstermene sevindim İnsan içine sineni ve aklınca da mantıklı olanı yaptığında daha huzurlu hissediyor 🙂 Bu yolda hislerin ve aklını dengede tutabilmen, kendini duyabilmen çok önemli bu yüzden verdiğin kararların farkında olman da güzel bence
ne yönden anlamıyolar
İmanı sağlam olanın bunlar s*..de olmaz
Kendi kendine bu dediklerini yapmaktan zevk almayı öğrenmek gerekiyor bence en başta. Daha aklında net cevapların bile yok, diğerlerinden de net olmalarını beklememelisin. Neyden neden hoşnut olmadığını anlayıp da o boşlukları dolduracak kişilere hayatında yer verince bir nebze hafifleyecektir bu durum.
zevk alıyorum almasına yıllardır zaten tek yapıyorum artık yanımda beni de anlayan biri olsun istemem kötü bişey değil bence
sevgi isteyen varsa yazsın bana bende bolca var .
Erkeş bunaldi ya takma
Kankam senin anlattıklarını birebir yaşadım çok zor günler geçirdim. Psikolojik olarak çöküntüye gittim dert yakınacak birilerini aradım. Aile, dersler, aşk, ekonomik… Hep kendimle yalnız kaldım, sabahlara kadar stresten uyuyamadım. Sonra stres yaptıran her şeyden uzaklaşmayı denedim, zor oldu ama başarabildim. Kafamda her şeyi sildiğim gün yeni biriyle tanıştım ve hayatımı güzelleştirdi.
Ben o zamanlarda dinleyecek insan arıyordum. Dinleyen insanlardan Allah razı olsun da. Yazdıklarının nasıl bir şey olduğunu çok iyi bildiğimden belki yardımım dokunur diye dinlemek ve bu durumu nasıl atlattığımı anlatmak isterim. Insta bırakabilirsen fake bir tane ben ordan sana yazarım kankam
Varoluşsal yalnızlık gibi geldi bahsettiğin şeyler en nihayetinde gece gelip de başımızı yastığa koyunca kendi zihnimizle kalmıyor muyuz? Çok düşünen biriysen böyle hissetmen normal, kendimden biliyorum. Burada en önemli nokta bence etrafındakileri süzgeçten geçirip gereksiz kısımları ayıklamak sen fark etmesen de enerjini sömürenler elbet vardır. İçindekileri aklındakileri karşındakilere rahatlıkla aktarabildiğini düşündüğün kişilerden kopmamaya bakmalısın bence 🙂 insanın bir başka evidir çünkü onlar, bir nebze de olsa yalnız hissetmeni engellerler. Unutma değer verdiğin kadar değer görücez diye bir kural yok ne yazık ki. Bu yüzden ilişkilere bi çeki düzen vermek bizi rahatlatabilir 🙂 çok selamlıyorum seni.
İlişki değilde gerçek bir arkadaş arıyorsan Instagramdan yazabilirsin. Bende okulda birşeyler içecek arkadaş bulamıyorum. Belki kafamız uyusur ve dertlesiriz
Aynı sorundan muzdarip bir erkek bunu yazsaydı yorum yazıp teselli etmeyi bırakın okunmayacaktı bile . Ama yazan kişi bir kadın olunca yorumlar teselliler diz boyu. İki yüzlü çıkarcı insanlarsınız. İnsanların sosyal kaygılarının temel sebebi esas sizlersiniz.
Herkese çok teşekkür ederim, instagramım yok malesef ama telegramım var oradan bana ulaşabilirsiniz pufy19 ayrıca bu nick ile birşeyler yazan bir erkek de olabilirdi burada cinsiyetçi herhangi bir yorum görmüyorum arkadaşça davranmaya çalışıyor herkes ve yardımcı olmaya, senin dışında.
Genel bir önyargı olabilir bu konu hakkında ama bana soracak olursan kız veya erkek fark etmeksizin aynı duyguları yaşayanlarla düşünce paylaşımı yapardım. Bir de insanların iki yüzlü olduğunu düşünmen bu konuda çok olay yaşadığını gösterebilir düşüncene saygı duyuyorum. Sosyal kaygıların sebebi hepimiz olabiliriz. Benim söylediğim güzel bir söz bile sende kaygı oluşturabilir, bu daha çok insanın iç yapısı ve önem verdiği şeylere göre değişiyor
haahah kesinlikle ben de öyleyim tanışalım mı faaln yazıyolar ya bide gülesim geliyo. whatsapptan günde kim bilir kaç kişiyle konuşuyosunn okulda yalnız gezdiğin bir an yoktur burda ağlıyosun. bide yalnızlığı iyi bişeymiş farklılıkmış gibi aktarıyolar ya yok şiir miş yaprağın inceliği derinliğiymiş hahaha
Yalnızlığı farklılık veya özel bir şeymiş gibi yansıtmaya çalışmadım tam tersi çok normal olduğunu ve herkesin böyle hissedeceği dönemler olduğunu düşünüyorum. Ayrıca bence incelikleri gören insanlar daha çok içlerinde kaybolurlar bu yüzden buraya da dikkat çekmek istedim. Bana da laf geldi azıcık üzüldüm sanki hahahhah
dışarıda gerçekten yalnız birini gördüğünüzde asla yakınlık kurmak için bir şey yapmazsınız kaç sene lisede üniversitede okudum sessiz kaygılı kendi halinde düzgün insanlar hep arkadaşsız durumdayd ben de dahil. yazları ders grupları sustuğu için haftalarca whatsapptan mesaj gelmez bana hangimiz yalnızız? Yalnızlığı övmeyin iki gün yalnız kalınca kendinizi dostoyevski falan sanmayın
Beni tanımadan sırf böyle çok insanla karşılaştın diye aynı kefeye koyman biraz haksızca hissettirdi. Gerçi nereden bileceksin ki sınıfımda bana en uzak olan kişilerle bile iletişim kurmaya çalışıp onlara anlamaya çalıştığımı… Diğerlerini bilmem ama ben öyle bir insan görünce kayıtsız kalamam. Ayrıca hayat hikayemi burada dökecek değilim ama yalnızlığı iyi bilirim ve bunu edebiyat yapmak için ortaya dökmüyorum kendimi böyle ifade etmeyi sevdiğim için içimden geldiği gibi yazıyorum. Bu arada gerçekten ama gerçekten yazdıklarına saygı duyuyorum çünkü bizzat yaşamışsın ama bunu yenmek için ne kadar adım attın onu da merak ediyorum (İğneleme değil gerçekten merak)
Ben senin yerinde olsaydım yanında olduğum kişilerle kendim gibi olabiliyor muyum onu sorgulardım. Ya da eğer durum vahimse kendimi, karakterimi, olduğum kişiyi sorgulardım. Kim bilir belki de etrafına farkında olmadan bir rol oynuyorsundur sonuçta değil mi? Ve kim bilir belki de o rolle kendini o kadar çok benzeştirmişsindir ki gerçek seni unutmuşsundur. Açıkçası bilmiyorum. Sence sen kimsin? Seni sen yapan özellikler neler? Nasıl bir insan olmak istiyorsun? Olmak istediğin insanla, gerçek arasında ne kadar bir fark var? Olmak istediğin insana nasıl ulaşabilirsin? Etrafındaki insanlar senin için ne anlam ifade ediyor? Eğer etrafındaki insanlarla bu kadar boş hissediyorsan neden onlarla hala vakit geçiriyorsun? Gibi gibi. Ve yazardım bu soruların cevaplarını. Sadece düşünürsen kafanın içinde sadece aynı fikirler kendini tekrar eder durur ve bir yere varamazsın baştan uyarayım. Heh hatta kendini bir duvar köşesinde çömelmiş bir şekilde mırıldanıyor şekilde bile bulabilirsin. Yaz ki o düşünceler kafanın içinden kağıda geçsin, bilinçaltı kendisini bilince göstermeye çalışsın. Kendini dinlemenin bir yolu bu sonuçta. Neyse neyse. Bir olasılık ve o olasılığın cevabı olarak gör bu yazdıklarımı.
Git biraz burnunu falan karıştır iyi gelir
Ben de yaşadım allah yardım etsin zor